- kaman
- is. <fars.>1. Bax kamança. Nə qədər dərdlidir o qırıq kaman; Şikayət eyləyir öz dünyasından. S. V.. Söylədik qan ağlayan Araza dərdimizi. S. Rüst.. Sular üstə yayılır; Tar səsi, kaman səsi. İ. Səfərli.2. Oxatan yay. Ox atılır, sanki kaman səslənir; Saheyi-meydanda vurur tək səbir. M. Ə. S.. Nişançılar dərhal kamanlarını çiyinlərindən çıxarıb, xurma ağacları içərisinə yüyürdülər. Ə. M..◊ Kaman kimi əyilmək məc. – beli əyilmək (bükülmək), ikiqat olmaq. Kaman kimi (tək) əymək məc. – belini əymək. Eləmi deyər məni; Yadlara deyər məni; Ayrılıq uzun olsa; Kamantək əyər məni. (Bayatı). Kamana dönmək – bax kaman kimi əyilmək. Əziziyəm çəkməkdən; Qəlyan alıb çəkməkdən; Qəddim kamana döndü; Qürbət dərdi çəkməkdən. (Bayatı). Qaşı kaman şair. – bax kamanqaş(lı). Qaşları kaman, ay qız; Apardın iman, ay qız; Dedim, hara gedirsən? Oldun bədgüman, ay qız! (Bayatı). Müjganların oxdu, qaşların kaman; Gözlərin qəsd edər cana, Gülpəri! A. Ə.. <Sultan bəy:> Aman, aman, oy, qaşı kaman, oy! Gəl alım, maralım, dilbilməz! Ü. H..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.